Stage: druk maar rustig

Oke dan, ik heb jullie afgelopen maand misschien een beetje de indruk gegeven dat ik hier een heel relaxt leventje heb, af en toe een uitstapje, lekker eten, genieten van de mensen, en dat is ook wel waar, maar ik doe ook nog wat hoor! Ik loop hier ook nog stage. Dus om iedereen even duidelijk te maken dat ik niet alleen maar in mijn hangmat lig, bij deze een volledig blog over mijn stage!

Mijn stage, wat doe ik hier ookalweer, ik loop stage bij Stichting Projekten. Stichting Projekten is een stichting die zich bezig houdt met onderwijs. Ze werken aan verschillende projecten om het onderwijs te verbeteren. Ik ben geplaatst op het project ‘ begeleiden internaatskinderen Kwamalasamutu’. Dit houdt in dat ik een groep van 15 kinderen begeleid. Deze kinderen zijn opgegroeid in Kwamalasamutu, een dorpje in het zuidelijkste puntje van Suriname. In Kwamalasamutu is alleen een basisschool. Na de bassisschool gaan de meeste kinderen meteen aan het werk, maar sommige krijgen de kans om naar Paramaribo te gaan voor vervolgonderwijs. Ja en dan, dan komt zo’n kindje, ongeveer 13 jaar oud, midden in de stad terecht en komt meteen voor drie keuzes te staan, waar gaan ze naar school, naar welk internaat gaan ze en waar gaan ze heen in het weekend. Stichting Projekten kan ze dan opnemen in hun programma en helpt ze met deze drie keuzes. Maar dan stopt het niet, want wanneer de kinderen eenmaal hun plek gevonden hebben lopen ze vaak tegen verschillende problemen aan. Bijvoorbeeld de taal, veel hebben een taalachterstand en hebben daarom ook veel moeite goed te presteren op school. En dan sociaal gebied, zo’n jong ding komt in een vreemde stad terecht en kent 9 van de 10 keer niemand. Zoals ik volgensmij in eerdere blogs al verteld had is het verschil tussen het binnneland en de stad hier gigantisch, dus dat ik ook nog wel even een omschakeling voor de kinders. En wat doe ik hier dan in? Nou ik zit samen op dit project met Marcel en Mevrouw Day. Marcel regelt vooral financiele zaken voor de kinderen, en dat documenten kloppen enz. Mevrouw Day is een maatschappelijk werkster en samen met haar helpen wij kinderen veel op sociaal gebied. We voeren coachingsgesprekken met de kinderen, ik zet trainingen op en geef deze trainingen en organiseer thema avonden. Tot nu toe heb ik vooral veel gesprekken gevoerd met de kinderen. En ik moet zeggen, dat is even wat anders dan de gesprekken met Nederlandse kids die ik tot nu toe gewend ben. Vorig jaar heb ik stage gelopen op het St. Michael College in Zaandam. Deze kinderen waren ongeveer even oud als de kinderen waar ik nu mee werk, maar wat een wereld van verschil. Het eerste kennismakingsgesprek wat ik hier voerde was dramatisch. Ik had het onderschat. Ik wist namelijk niet dat ik het gesprek moest voeren, ik dacht dat ik notulist zou zijn. Dus daar zaten mijn begeleider, de jongen en ik, ik zat te wachten tot mijn begeleidster het gesprek begon en zij zat tewachten tot ik het begon. Toen ik er achter kwam dat ik moest beginnen flapte ik er uit ‘ Vertel eens wat over jezelf’. FOUT. Dat soort vragen kan je hier niet stellen want kinderen zijn niet gewend over zichzelf te vertellen. In Nederland stel je een open vraag en 9 van de 10 kinderen komen met hele verhalen. En stiltes laten vallen zijn een van de krachtigste wapens, want Nederlandse kinderen gaan zich dan vaak ongemakkelijk voelen dus nog meer vertellen. Hier werk dat dus niet. Open vragen schiet je niks mee op. En stiltes vinden ze totaal niet erg. Ze zijn geneigd om op elke vraag ja mevrouw en nee mevrouw te antwoorden. En dan hebben ze ook nog eens een taalachterstand waardoor ik soms drie keer moet vragen ‘ wat zeg je?’ en dat ik het dan vervolgens maar opgeef. Oke zo ging dus het rampzalige eerste gesrek. Had ook nog een geweldige afsluiting van dit gesprek, ik vroeg of de jongen een e-mail of telefoonnummer had zodat ik hem kon bereiken, kreeg ik het volgende antwoord: ‘Ik voeg je wel toe op facebook’. Normaal zou ik hier heel hard om kunnen lachen, maar na zo’n rampzalig gesprek stotterde ik iets van laten we het maar bij die e-mail houden. Ik moet wel zeggen dat het na dit dramaitsche gesprek wel stukken beter gaat. Je moet eigenljk gewoon een keer goed onder uit gaan om het te leren.

Het leuke aan Stichting Projekten is dat ik dan bezig ben met dit project, maar ondertussen is iedereen met andere projecten bezig dus kan je over helpen als je het zelf wat rustiger heb. Vorige week was er bijvoorbeeld drukte bij het project ‘ De alternatieve leerwerg’. Een project die kinderen die nog op de bassisschool zitten, maar er eigenlijk te oud voor zijn maar gewoon niet meer gemotiveerd zijn trainingen aanbied waarmee ze een diploma kunnen halen. Dit project gaat in januari van start en vorige week begonnen de intakegesprekken. Ik werd gevraagd om samen met mijn begeleidster de leiding te nemen over deze intakeperiode. Dus wij kregen een paar scholen waar kinderen op zitten die in aanmerking komen voor deze trainingen, en daar moesten we contact mee opnemen om te achterhalen wie die kinderen zijn, gesprekken voeren met die kinderen en vervolgens selecteren wie we in het programma opemen. Dus afgelopen twee weken race ik van school naar school (met de taxi, dat is dan wel weer een luxe) om al die kinderen te spreken. En die gesprekken zijn zo leuk om te doen, die kinderen verbazen je zo en zijn allemaal zo anders. Veel kinderen zijn erg verlegen, en dan komt er opeens weer een kind tussendoor die met een flirterig lachje vraagt of ik al getrouwd ben. Nou dan is mijn dag weer goed.

En nog iets wat ik heel bijzonder blijf vinden hier bij Stichting Projekten, hoe een grote rol het geloof speelt in deze organisatie. Elke morgen beginnen we hier met de dagopening. Dan zingen en bidden we, bespreken we wat er deze week of dag allemaal voor belangrijke dingen gebeuren, wordt gevraagd wie er nog wat wilt vertellen en worden soms wat algemene onderwerpen besproken, zoals laatst bijvoorbeeld de dood van Nelson Mandela. Zelf ben ik helemaal niet gelovig opgevoed, en ik zal hier niet opeens helemaal omschakelen, maar ik vind het leuk om wat meer over geloof te weten te komen. Zelf betrap ik me wel vaak op de gedachte dat elke dag een half uur zingen en kletsen een beetje zonde van de tijd is, iedereen wordt gewoon doorbetaald dit half uur. Maar het heeft ook zeker zijn positieve kanten. Het is heel goed voor de teamspirit, en het is allemaal zo positief dat je dag meteen goed begint. Van de week bijvoorbeeld, we hadden een eerste lied gezongen en een dame zong niet mee en keek alleen maar rond. We waren klaar met het lied en ze zei: ‘ ik zit zo naar jullie te kijken voel me zo blessie (wat volgensmij een soort van gelukkig/gezegend betekend), vanochtend waren we allemaal nog individuen en hier zijn we weer compleet, zijn we weer een team’. En als je daar dan zo zit met zn allen te zingen en de zon schijnt door het raam en er worden zo’n positieve dingen gezegd, ja dat is goed wakker worden.

Maar vandaag is mijn laatste werkdag van dit jaar alweer dus ik moet maar weer aan de slag. Maandag hebben we nog een kerstviering en dan heb ik twee weken vakantie. Wanneer je nu aan iemand hier vraagt hoe het gaat krijg je het volgende antwoord : ‘druk maar rustig’ oftewel, er is verschrikkelijk veel te doen maar we blijven er rustig onder. Dus met die instelling ga ik maar weer aan het werk.

Ik ga denk ik een heerlijke vakantie tegemoed, met als hoogtepunt oudjaarsdag wat hier geweldig schijnt te zijn, dus ik denk dat jullie na de vakantie weer een boeiender blog kunnen lezen:)

Liefs!