Life begins at the end of your comfort zone

Lieve mensen,

Inmiddels ben ik bijna een week terug in Nederland. Goed moment om te beginnen aan mijn laatste reisverslag, ik heb namelijk in die laatste weken nog wat dingen meegemaakt die ik met jullie wil delen.

Ik was gestopt bij het paasweekend op Manja Tabiki, de prachtige plek bij de Mina vallen. Maandag waren we terug in de stad en begon voor mij mijn laatste stage week. Ik had dinsdag, woensdag en donderdag nog, want vrijdag was de laatste vrijdag van de maand dus was iedereen vrij. Wat mij te doen stond deze week was kantoorwerk afronden, woensdag eindgesprek via skype met studieloopbaanbegeleider in Amsterdam, en praktijkbegeleider in Suriname, en dan donderdag moest ik een eindpresentatie houden voor de hele Stichting. Het skype gesprek woensdag ging heel erg goed. Het begon al met het cijfer voor mijn eindverslag, 7.7! Ik had voorheen veel moeite met alles wat ik leerde op stage te vertalen naar een verslag voor mensen die geen idee hadden hoe het was in Suriname, dus een grote opluchting dat het in een keer zo goed was. Vervolgens het gesprek over hoe ik het er in de praktijk van af gebracht heb. Mijn praktijkbegeleidster was erg positief over me, en gaf me uiteindelijk een 8.0. Deze twee cijfers komt tot een gemiddelde van een 7,85, dus gewoon een mooie afgeronde 8! Vervolgens had ik nog een laatste opdracht. De coördinator van het project De Alternatieve Leerweg vroeg mij of ik donderdag ochtend voor de hele Stichting een presentatie wilde geven over de twee projecten waarin in actief was. Dit heb ik donderdag ochtend gedaan en was een mooie afsluiter. Enthousiaste reacties en veel medewerkers bleken weinig te weten over deze projecten en waren wel erg geïnteresseerd. Ik werd erg enthousiast van deze reacties dus uiteindelijk duurde deze presentatie die zo’n 10 min zou duren ruim een half uur. En na deze presentatie was het echt klaar, ik wilde een afscheidsrondje maken maar toen kwamen mijn collega’s van het team waar ik mee werkte naar mij toe met de verrassing dat ze me met het hele team mee uit eten wilde nemen om me te bedanken. Heel erg leuk en dat maakte het afscheid bij de Stichting die donderdag wat minder moeilijk, mijn vaste collega’s zou ik nog zien en de stagiaires zou ik ook nog wel zien. Ik heb tot de deur mijn tranen weten binnen te houden en dat was voor mij ook al een prestatie op zich.

Weekend! Mijn laatste weekend in Suriname en ik kreeg verschrikkelijk de behoefte om weg te gaan. Samen met Mark en Tess besloten we naar Lobi Lafu te gaan. Oké weer een uitdaging, uitleggen wat Lobi Lafu is. Voor de mensen die ooit in Suriname geweest zijn is het te vergelijken met Berg en Dal, alleen dan is het minder toeristisch en niet zo bekend. Lobi Lafu ligt onder het Brokopondo meer en dat is toch best een stukje reizen vanuit de stad. Vrijdag ochtend namen we een bus naar Atjoni. Vanuit daar vertrokken we met de boot naar Lobi Lafu. Toen we daar aan kwamen werden we erg vriendelijk ontvangen. De locatie was echt top, een paar hutjes midden in de jungle aan de rivier, en daar was ook nog eens een stroomversnelling. Het leuke aan Lobi Lafu is dat er een hele grote kabelbaan is aangelegd, waardoor je door de jungle kan zweven terwijl je alleen vast zit met een touw aan je buik. Oké rare omschrijving, hier voor moeten jullie maar naar de foto’s kijken. Bijna twee uur lang zijn we bezig geweest met deze kabelbaan en het was zeker een van mijn hoogtepunten in Suriname. Verder hebben we daar lekker gezwommen in de rivier, ’s avonds met de gidsen/beheerders bij een kampvuur gezeten en een hele gezellige avond gehad. De volgende dag lekker rustig dagje gehad en rond 3 uur gingen we terug naar de stad.

Terug in de stad ben ik naar een optreden van de Nederlandse band De Dijk geweest. Dit is voor mij het soort muziek waar je mee bent opgegroeid doordat mijn ouders het heel veel luisterde, en dat je er zelf dan ook een beetje van ben gaan houden. Blij dat ik hier heen geweest ben want een hele leuke avond gehad!

En toen ging mijn laatste week in Suriname in. Ik wilde deze week niet meer de stad uit, ik wilde het rustig aan doen, rustig afscheid nemen en een beetje bijkomen. Dit was achteraf een goeie beslissing want zo’n laatste week was nog best heftig. Dinsdag een heel leuk afscheidsetentje met collega’s, maandag en woensdag laatste danslessen, donderdag avond laatste parbobiertjes bij de waterkant, vrijdag afscheidslunch en ondertussen overal nog langs om even te groeten. En vrijdag avond was het dan echt zo ver, gelukkig werd ik door een vriend naar het vliegveld gebracht en daar kwamen mijn laatste tranen.

En dan kom je terug, deze week is echt super snel gegaan, misschien zelfs een beetje te snel. Dinsdag weer naar school, donderdag en vrijdag weer colleges, de hele week afspreken om je vrienden en familie weer te zien en vanavond beginnen we weer met werken. Ik ben heel erg blij met mijn vrienden en familie weer zo dichtbij hebben, maar ondertussen mis ik mijn leven in Suriname ook weer heel erg. En dan ook nog even wennen aan een land dat zo anders is dan Suriname. Je kan deze landen bijna niet met elkaar vergelijken, Suriname en Nederland zijn uitersten. De mensen in Suriname zijn relaxter en genieten van minder, gevolg daarvan is dat wanneer ik op straat bijna een aanrijding veroorzaak de automobilist even uitstapt en vraagt: ‘Gaat het goed poppetje?’ en maakt even een praatje, zonder zich druk te maken om het verkeer achter zich dat stil staat. Maar ook een gevolg daarvan is dat ik na 5 maanden pas mijn verblijfsvergunning had. Van de week zat ik hier op de fiets en neigde ik per ongeluk weer naar links (wat ook even wennen is) en hier werd op gereageerd met boze blikken en getoeter. Ik loop de trein in en zeg ‘goedemorgen’ en krijg geen reactie. Het is goed om een tijdje in een land als Suriname te leven, en te zien dat het ook anders kan. Dat niet altijd alles maar volgens de planning hoeft te gaan en dat je ook gewoon kan genieten van minder.

Volgende avontuurtje waar ik aan ga beginnen is een minor volgen in Antwerpen. September zal deze minor beginnen en 6 maanden duren. Daarna wil ik kijken of ik weer naar Suriname kan, want ik ben nog lang niet klaar met dit land. Maar dat zien we allemaal wel weer, ik ben nu dankbaar voor de mooie tijd die ik daar gehad heb en ga me nu focussen op weer een normaal leven krijgen hier in Nederland. Dit schooljaar goed afronden, mijn werk weer oppakken, en weer genieten met vrienden en familie.

Bedankt voor het lezen van mijn blog en de leuke reacties die ik er op gekregen heb. Het was fijn om alles wat ik meemaakte van me af te kunnen schrijven. Komende tijd zal het hier wat stiller zijn, tot de volgende reis die ik ga maken. Want dit avontuur heeft mij geprikkeld om veel meer van de wereld te zien!