Manja Tabiki

Het is weer zo ver, ik heb een weekend meegemaakt waarvan ik mij afvraag hoe ik dit in een blog kan beschrijven zodat mensen ook maar een beetje een beeld kunnen krijgen hoe dit was. Let’s give it a try.
Ik was geeindigd met een blog waar ik vertelde dat ik rustig een beetje begon met afronden. Nou dat afronden is een beetje in een stroomversnelling gegaan, en inmiddels heb ik nog maar 9 dagen voor ik weer in het vliegtuig stap. Ik ben nu vooral druk bezig met zo veel mogelijk mooie herinneringen verzamelen. En dat is dit weekend heel erg goed gelukt!

Dit weekend ging in namelijk vier dagen weg. We gingen naar een eiland genaamd Manja Tabiki. Vanuit hier zouden we naar pas ontdekte watervallen gaan, genaamde Minavallen. We zouden naar een grote stroomversnelling gaan, waar ik de naam even kwijt van ben, en naar een Marron dorp genaamd Loca Loca. Klinkt allemaal heel erg goed maar voor vertrek was bang voor wat ik vrijdag aan zou treffen bij vertrek. Ik hoorde namelijk dat paasweekend alle trips verschrikkelijk druk zijn. Groepen van 85 man die met zn allen naar een waterval toe gaan. Nou daar had ik dus helemaal geen zin in. Vol spanning kwamen we vrijdag ochtend aanrijden en troffen daar een beperkt groepje van 10 man aan, yes! Dan hadden we twee gidsen en een bootsman, en een paar Surinaamse stagiaires die voor ons gingen koken. Prima! Beter kon de trip voor mij niet beginnen.

De eerste dag was vooral reizen. Eerst een busrit naar Albina. Vervolgens door met de bus naar Moengo. Het leuke is dat dit een hele slechte weg is, 95 km waar we 3,5 uur over gedaan hebben. Ik kan heel goed slapen in bussen, maar als ik nu mijn hoofd tegen het raam liet rusten hield ik hier blauwe plekken aan over door alle hobbels in de weg. Vervolgens kwamen bij Sjineesie Kondre (dit schreef je volgensmij iets anders, maar het scheelde niet veel haha). Vanaf hier stapte we op de boot om het laatste stuk te varen. Ohnee wacht ik vergeet klein detail, natuurlijk wel weer een uurtje wachten omdat de boot te laat was, maar vervolgens stapte we dan echt op het bootje. Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij het eiland Manja Tabiki.

Wauw wauw wauw, oke ik ga de omgeving proberen te omschrijven. Eigenlijk is het een gigantisch stuk jungle met allemaal grote rivieren er tussen door. Als je om je heen keek zag je alleen maar water of groen. En het enige wat je hoorde waren vogels of af en toe de motoren van bootjes. Hangmatten weer opgehangen en lekker gegeten en gekaart.
De tweede dag maakte we een wandeling naar de Minavallen. De Minvallen zijn helemaal niet zo bekend in Suriname omdat ze pas kort geleden ontdekt zijn. De enige watervallen die ik gezien had waren bij Brownsberg en die waren mooi, maar de wandeling er naar toe vond ik vaak net zo indrukwekkend. De wandeling naar de Minavallen was vrij pittig. Twee gidsen voorop met grote kapmessen en een geweer om hun nek en gaan. Door kreekjes heen lopen, over boomstammen klimmen en door flinke tropische buien lopen. En onderweg veel geleerd over de dieren en planten. Op een gegevenmoment was er een mierennest met de grootste mieren van de jungle. Als je geprikt wordt door zo’n mier had je dringend hulp nodig en anders zou je het niet overleven. Ik heb hier trouwens mijn vroegere bijnaam ‘Paris’ wel een beetje waargemaakt, toen ik twijfelend naar een kreek zat te kijken omdat mijn voeten nat zouden worden en ik dan blaren zou krijgen en de gids me over de kreek getilt had. Na hier toch wat commentaar op hebben mogen ontvangen (en terecht) ben ik ook maar door het water gaan lopen. Eenmaal aangekomen bij de Minavallen was ik heel erg onder de indruk, wauw, dit is nou een waterval! Echt een stukje paradijs. Heerlijk gezwommen onder de val en vervolgens gingen we de val nog beklimmen ook om boven in de val te zwemmen. Ja dit was de heftige tocht zeker waard. Weer helemaal opgeladen om dit flinke stuk weer terug te lopen.

Dag drie begonnen we met het dorpje Loka Loka te bezoeken. Dit was een eilandje verder op. Toch mooi om te zien hoe anders mensen leven, het is niet te vergelijken met het leven in de stad. De hoofd kapitein ontmoet en veel gehoord over hoe de mensen daar leven.
Die middag weer heerlijk gegeten en door naar een stroomversnelling waar we konden zwemmen. Dit bleek nog vrij heftig te zijn. Een soort stenen eiland met veel begroeiing waar een mini waterval omheen liep en waar de stroming dus heel erg sterk was. Ik was zo dapper om wel even als eerst het water in te gaan, ging tot mijn knieen in het water staan en schrok zo van de stroming dat ik meteen van de rots gespoeld werd. Helemaal onderwater en gelukkig werd ik door de gids in een handige beweging het eiland weer op geslingerd. Maar toch weer een prachtige plek en echt genoten.

Die avond hadden we ook nog wat geinigs meegemaakt. Na ’s avonds nog lekker buiten gezeten te hebben liep een van de jongens naar de hut om te gaan slapen. Na een paar minuten komt hij terug met de boodschap dat er toch wel een erg grote spin in de hut zat, of de gids even mee wilde lopen. Ik natuurlijk ook mee en daar zag ik toch een beest! Bleek dit een giftige vogelspin te zijn. Wanneer deze je zou bijten zou je binnen een half uur hoge koorts hebben en je tong zou opzwellen en dan moest je geholpen worden anders zou je niet lang meer te leven hebben. De spin werd dood gemaakt maar ik was natuurlijk klaarwakker.

De terugreis was weer een lange lange tocht. Het had veel geregend dus de slechte weg tussen Albina en Moengo was alleen maar slechter geworden. ’s Avonds om 9uur waren we weer terug in de stad. Gesloopt, maar een paar prachtige herinneringen rijker.
Nu nog twee dagen stage, een weekendje weg, nog een weekje in de stad en dan zit het er al weer op. Nog even niet aan denken en vooral blijven genieten!

Ohja en niet onbelangrijk, morgen eindbeoordeling van stage, ook best spannend!

Tot over 9 dagen!