Kbf in Nickerie

Goeiemorgen vrienden, familie, kennissen en andere nieuwsgierige mensen:)

Ik ben afgelopen week in Nickerie geweest voor het Kinderboeken Festival en ik heb veel te vertellen, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Misschien is het handig om te beginnen met een korte uitleg wat het KBF (kinderboekenfestival) is.

Het kbf is een festival georganiseerd door Stichting Projekten wat meerdere keren per jaar op verschillende locaties in Suriname plaats vindt. Het festival wordt in de eerste instantie georganiseerd om lezen bij jongeren te bevorderen, maar het festival bevat veel meer activiteiten die over andere onderwerpen gaan. Dit jaar vinden er vier KBF’s plaats, afgelopen week was het eerste festival in Nickerie (west Suriname). Over een maand begint het tweede KBF, dit zal plaats vinden in Paramaribo. In april is er dan nog een KBF in Marowijne (oost Suriname) en het laatste festival zal plaatsvinden eind mei in Para (meer naar het zuiden).

Het kbf vond maandag, dinsdag en woensdag plaats. Vorige week was al een hecitsche week met heel veel geregel. Zondag vertrokken we vanaf de stichting in bussen naar Nickerie. Een 4,5uur durende rit met de bus. En dan niet de ‘ Bakker-bussen’ die wij in Nederland gewend zijn. Nee de Surinaamse bussen, meer het idee van zo’n oud Volkswagen busje. Een busje waarvan de deuren soms open vliegen als je over een hobbel rijdt, en waarvan je niet zo goed durft een raam open te zetten omdat je bang bent dat het raam er uit valt. Dat terzijde vond ik de rit er naar toe al een belevenis. Ik blijf me verbazen over hoe groot dit land is. Wanneer je naar het westen rijdt zijn er geen bergen en is het land erg vlak. Je ziet alleen maar stukken jungle en rivieren en het is zo groot. Vier uur lang rij je op een weg met alleen maar natuur om je heen en er komt geen einde aan. Eenmaal in Nickerie aangekomen reden we meteen door naar het festivalterrein. Ik werd samen met twee Belgische logopedie studenten, Sarah en Lotte naar een stent geleid waar wij de drie dagen onze activiteiten uit moesten voeren. Die avond hebben we de stent zo gezellig mogelijk ingericht en alles klaargezet voor de volgende dag. We hebben vervolgens nog met de hele organisatie rijst met kip gegeten (wat ik dag 1 nog erg lekker vond) en al snel daarna stapte we in de bus die ons naar ons huis bracht.

Ik kwam in een kamer terecht met 8 Belgische stagiaires, amai na deze dagen ben ik zelf bijna met zo’n zachte belgische G gaan praten. We zaten samen in een huis met een groep Surinaamse meiden die in de kamer naast ons sliepen. In de eerste instantie leek dit mij leuk, ik hou er wel van om een beetje met Surinamers te mengen en niet alleen met Europese stagiaires hier om te gaan. Dit is deze week alleen niet heel goed verlopen. Het contact tussen de Belgische (waaronder ik als enige Nederlandse ook viel) en de Surinaamse kan je beschrijven als een koude oorlog. Voor ons was het een belangrijke stage week, drukke ochtenden werken, ‘s middags zo veel mogelijk van Nickerie willen zien en ‘s avonds weer werken. Wanneer we dan eenmaal thuis kwamen waren we kapot en wilden we meteen slapen. De Surinaamse meiden stonden er iets anders in. Wat ze overdag precies deden weet ik niet, maar ‘s avonds besloten ze er nog een feestje van te maken. Om 4 uur ‘s nachts met ze alle gaan douchen en heel hard zingen en lachen bijvoorbeeld. Dit viel ons niet goed. ‘Alleee mannekes zwijg!’ riepen mijn Belgische kamergenootjes. En na tien minuten stilte ging het feest gewoon weer door. Ja en de volgende morgen stond 7 uur de bus klaar voor vertrek. Wij stonden vijf voor zeven met onze haartjes gekamd in netjes in een rijtje voor de bus, terwijl de Surinaamse meiden nog bezig waren met het vlechten en strikken van hun haar. Om half 9 begon het festival en we moesten nog zo veel doen! Maar de Surinaamse meiden hadden het drukker met de strikken in hun haar dan optijd in de bus terecht komen.

De dagen op het kbf zagen er als volgt uit. ‘s Morgens kwamen de scholen naar het festival. Van half 9 tot half 1 kwamen er om het half uur klassen naar onze stent om onze activiteiten uit te voeren. Wij kregen de bovenbouwers, waar ik erg blij mee was. We hadden een spel bedacht waarbij we de groep in drie groepen opdeelde en Sarah Lotte en ik speelde spelletjes met ieder 10 kinderen. Heel leuk maar man met die hitte een groep van 10 kinderen entertainen valt niet mee. En vooral omdat er zo’n strak programma was. We kregen van half 9 tot 9 een groep, van 9 tot half 10, van half 10 tot 10 enz. En dat ging non stop door tot half1. Vervolgens ruimde we onze spullen op en aten met zijn allen (elke middag kip met rijst). Om een uurtje of 1/half 2 waren we klaar en hadden we vrij tot half 5. Tijd om Nickerie te zien!

Wat heb ik van Nickerie gezien, de Zeedijk, het ‘strandje’, het centrum en de markt. Heel veel meer is er in Nickerie niet, het wordt de tweede stad van Suriname genoemd, maar ik zou het eerder een dorp dan een stad noemen. Toch vind ik Nickerie wel erg mooi. De sfeer is heel erg relaxt. Ik heb een paar mensen gesproken die er wonen, allemaal vertelde ze me dat ze Paramaribo veelste druk vinden en echt houden van Nickerie. Het hangmat gehalte is ook erg hoog, als ik ‘s middags door de stad liep/reed zag je overal mensen in hangmatten liggen. Ik vond het vooral fijn om naar de Zeedijk te gaan, daar had je een lekkere (relatief) koele wind. Voordat ik naar Nickerie ging vertelde veel stagiaires me dat ze er met een tripje heen geweest waren en het niet echt de moeite waard vonden. Ergens snap ik dit wel want er is niet heel veel te doen, maar om er zo’n week te zijn voor je werk vond het het heel erg leuk. Enkele stagiaires lopen stage en Nickerie, dat zou ik dan weer niet willen. Voor een weekje is het prima, maar als ik er een paar maanden zou zijn zou het me toch wel erg gaan vervelen.

‘s Avonds konden we weer aan de slag. In de avond kwamen ouders, kinderen en docenten naar het festival. Deze avonden gaven wij informatie over projecten van Stichting Projekten. Ik vertelde vooral veel over de Alternatieve Leerweg. De tweede avond was er een workshop door twee directie leden bij ons in de stent. De workshop ging over hoe ouders tijd kunnen doorbrengen met hun kinderen. De directieleden waren onder de indruk van het spel dat wij ‘s ochtends uitvoerde met de kinderen en vroegen of wij daar iets over wilde vertellen. Spreken voor een groep vind ik altijd wel erg leuk dus ik stapte naar voren en vertelde hoe het spel werkte en deed een demonstratie met enkele ouders. Na deze workshop vertelde de twee directieleden dat ze het spel echt heel erg leuk vinden en dat ze willen kijken naar mogelijkheden om het in Suriname uit te geven! Dat ons spel gewoon een houten bordspel wordt wat in de winkels te verkrijgen is met onze naam er op. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder zal gaan. En na weer een drukke avond aten we met zn allen, voor de verandering aten we ook elke avond rijst met kip. Was allemaal prima bereid hoor, maar 4 avonden en 3 middagen achter elkaar rijst met kip gaat toch vervelen.

Gister ochtend vertrokken we vroeg weer in de busjes, terug naar Paramaribo. Wat hier wel weer grappig aan was, was dat we halverwege stopte bij een viskraampje. Alle Surinaamse dames en heren vonden het een goed plan om daar wat vis te halen, van die grote stinkende vissen. Top als je 4,5 uur met 21 man in een klein busje zit en de helft daarvan zulke vissen in plastic tasjes op hun schoot heeft liggen.

Eenmaal terug in de stad merkte ik pas hoe gesloopt ik was. Toen vanochtend om 7uur mijn wekker weer ging had ik het ook best wel zwaar. Toen ik om 8uur aan kwam bij Stichting Projekten waren er ook veel zieken en veel mensen te laat. Er werd met de medewerkers gesproken over het festival. Verschillende medewerkers werden door een lid van de directie bedankt. Deze dame van de directie eindigde haar praatje met de volgende woorden: ‘En Manon wil ik bedanken voor je inzet en enthousiasme, ik heb je horen spreken voor de ouders tijdens de workshop en wat een uitstraling heb jij, dit vind ik een applausje waard.’ En de medewerkers begonnen voor mij te klappen. Blijer kan je mij niet krijgen:)
